Gezag

Paar dagen geleden overleed de Britse acteur Windsor Davies. Ken ik van maar één rol en daarin vond ik hem geweldig. Hij speelde sergeant-majoor in de serie die hier `Oh moeder, wat is het heet’ heette, ik meen uitgezonden in de jaren zeventig, maar toen keek ik er nauwelijks naar. Als ik echter een fragment zag dacht ik altijd: komt later wel. En dat gebeurde ook. Regelmatig zit ik naar een passage te kijken. Voor een hele aflevering heb ik helaas te weinig geduld. 
Lezers die me tot nu hebben kunnen volgen, weten dat het om een onderdeel van het Engelse leger ging in Brits India, in de Tweede Oorlog,  militairen met theaterkwaliteiten die daar waren om de troepen te amuseren. Davies speelde hun leidinggevende die geen waardering had voor hun talent. Hij vond hen vooral mietjes die geen kaas hadden gegeten van de mentaliteit die een militair moest hebben. Als ze iets zeiden, schreeuwde hij op orkaansterkte dat ze hun mond moesten houden: shút úúúúúp! Dit maakte de serie leuk. Om dat geschreeuw kijk ik er nog graag naar, en natuurlijk om gezag dat geen gezag is, op youtube is veel te vinden.  Als je het navertelt, is er niets aan. 
Kan best zijn dat het oude humor is, ik weet het niet. Over de werking ervan kan ik lang nadenken, zeker over de functie van voorspelbaarheid. Als een van die soldaten iets vroeg, wat dan ook, wist je tijdens de vraag al dat de sergeant-majoor de vraag niet verdroeg. Na het vraagteken probeerde hij zich nog even te beheersen, misschien dacht hij vaag na over het karakter van de vraag, maar dat hield hij niet lang vol. 
Ik heb één vriend met wie ik over deze gang van zaken kan praten. En als we het erover hebben, neemt de slappe lach ons over.