Inzicht

Terwijl de fysiotherapeut me maandagavond in vorm kneedde, kwamen er een stuk of wat afzeggingen binnen voor de dag erop, inmiddels gisteren. Het waren patiënten van buiten de stad, die gealarmeerd door de voorspelde sneeuw, het zekere voor het onzekere namen. Ze kwamen immers per trein, en de NS had een aangepaste dienstregeling aangekondigd. De fysiotherapeut zei een vrije dag te overwegen en ook dat het een betrekkelijke nieuw verschijnsel was, niet de vrije dag, maar de invloed van code geel.
Naar huis lopend vond ik het een aangename avond, koud, maar lekker koud. Niets wees op code geel. Waarschijnlijk vergis ik me, want ik vergis me vaak, maar volgens mij hadden we nog niet zo lang geleden geen codes. Misschien waren ze er wel, bij het KNMI, maar er werd niet over gesproken. Ja, als ik in de nacht uit het café naar huis liep, dacht ik soms `code blauw’, maar dat was het wel.
Er is lacherige kritiek op de NS, omdat die aangepaste dienstregeling er al is voordat er een vlokje sneeuw gevallen is, maar die kritiek deel ik nauwelijks. Komt doordat `aangepaste dienstregeling’ een gang van zaken is die ik graag overneem. Een aangepaste dienstregeling bij de NS betekent dat er minder treinen rijden als het nog niet sneeuwt. En als het begint te sneeuwen is er meteen geen dienstregeling meer, wat in zekere zin ook een aangepaste dienstregeling is.
Ik zet de aangepaste dienstregeling in het rijtje `stroomstoring’ en `wisselstoring’, storingen die ik soms opvoer als ik iets niet af heb of ergens te laat arriveer, maar voortaan zeg ik ook dat ik morgen niet kom vanwege een aangepaste dienstregeling. Het is geen smoesje, maar een uiting van inzicht: niet meer willen dan je kunt.