Vrolijkheid

Vorige week werd bekend dat de zanger Johnny Lion was overleden. Waarschijnlijk was hij meer dan alleen maar een zanger, van vooral één lied, maar dat is nu al een beetje verdwenen in de nacht van de tijd. 
Sinds ik het las, wil zijn lied maar niet uit mijn hoofd, `Zij dronk ranja met een rietje, mijn Sophietje’. Misschien is er wel niemand die het niet kent. Niet dat je het een goed lied hoeft te vinden (dat orgeltje in het begin is nogal erg), maar daar gaat het niet om. Hoe komt het dat zoiets blijft? 
Ik verbind het met zomerse dagen, open deuren en ramen, vrolijkheid die we lachend deelden, ik was 12 jaar en popelde om ouder te worden, een leven te beginnen met ook een Sophietje. Door zo’n lied had je het gevoel dat het niet meer zo lang kon duren, wat helaas al snel onzin bleek te zijn, zo’n leven was hard werken. 
Terwijl het liedje door mijn hoofd zingt, bén ik in die tijd, het is weer zo’n herinnering aan momenten die door er sterk aan te denken opnieuw gebeuren. Dat is iets anders dan er naar terug verlangen. Van het een komt het ander, ik hoopte dat me te binnen schoot wat het eerste liedje was dat niet uit mij hoofd verdween. 
En ineens was het er weer, een Duits liedje (terwijl ik niet van Duitse liedjes hield): Zwei kleine Italiener, songfestival 1962, gezongen door Conny Froboess de niet zo lang daarna Cornelia Froboess heette omdat ze serieus actrice was geworden – werd er altijd bij gezegd: serieus actrice. Willeke Alberti werd dat ook, maar die bleef Willeke, waarschijnlijk ook omdat Wilhelmina Alberti wat drukkend klonk. 
Nu ik `Zwei kleiner Italiener’ heb opgeschreven, raak ik het weer niet kwijt. Geen punt verder, ik ben 9 jaar en ken die jongen nog.