Poespas

Gebeurt niet vaak maar als ik een interview met Oom Toni Nadal zie, lees ik het meteen, wat zo gedaan is, want ze zijn altijd kort en krachtig. 
Oom Toni was tot voor kort trainer van zijn neef Rafael Nadal en leidt nu de Rafa Nadal Academy op Mallorca. Prettig is ook dat Toni Nadal Oom Toni heet en dat de hele wereld hem zo kent. In ieder interview staat hetzelfde. Dat Oom Toni niet van poespas houdt en ook niet van diepgaande analyses, nee: “Gewoon trainen. Elke dag, keihard.” Oom Toni herhaalt dat dikwijls en telkens knik ik vrolijk en tevreden. Geldt voor iedereen die ergens talent voor heeft. Oom Toni hield niet van de zachte aanpak en zoals we weten is zijn neef er ver mee gekomen. Oom Toni: “Tijden zijn veranderd. Nu zou er direct een vader naar me toe komen die vindt dat ik zijn zoon moet motiveren in plaats van aanpakken.” 
Ik snap Oom Toni: als je iets hartstochtelijk wilt, hoef je niet gemotiveerd te worden. Wil je dat wel, dan stel je je aan. 
Ik dacht ook aan Oom Toni toen ik dit weekend zeker drie interviews met Willem van Hanegem las. Ook poespasloos. Overmorgen wordt hij 75, wat hij niet belangrijk vindt, en daarom wil hij ook niet geïnterviewd worden. Maar ja, de media zijn onverbiddelijk en Willem wil niet moeilijker doen dan strikt noodzakelijk. 
Er is een televisiefragment waaraan ik altijd denk als Willem van Hanegem op mijn pad komt. Ongetwijfeld wordt het deze dagen vertoond, maar ik hoef het niet te zien, want mijn herinnering is er de baas over: hij ging onverwacht niet mee naar het WK van 1978. Kees Jansma interviewde hem in een weiland of grote tuin, voor een hek. Van Hanegem was emotioneel en zei niet veel, maar toch ook wel. Zacht zomerlicht.