Moed

Dat we vandaag op deze Internationale Vrouwendag aan heldinnen moeten denken, weet ik pas een paar dagen. Niet alleen aan hen denken natuurlijk, maar je natuurlijk ook afvragen waarom je ze heldinnen vindt. Wanneer is iemand een held of heldin? Er staat een huis in brand, je hoort geschreeuw op de eerste verdieping, je rent het brandende huis binnen en redt een leven. Een heldendaad. Maar ben je dan ook heldin of held? Is het niet normaal dat je zoiets doet als je het kunt én durft?
Gaat het om bewondering? Ik bewonder veel mensen, gelukkig, ik hecht ook aan het vermogen te bewonderen, wil daar niet zuinig mee omgaan. Laat ik een schrijfster noemen, Alice Munro. Haar bewonder ik zeer. Door haar te lezen leer ik veel over hoe we met elkaar omgaan, ook veel over schrijven. Maar vind ik haar een heldin? Nee. 
De vraag kwam soms terug in onze gesprekken deze week: wie zijn onze helden m/v? En we hadden het over de moed te leven, het geloof in die moed. En de moed dat geloof door te geven. Die kracht, ja. 
Ik wist allang dat ik het zou gaan zeggen en ik zei het: “Mijn moeder.” Kun je dat zeggen op Internationale Vrouwendag? “Mijn moeder.”
Zou ze daarvan gediend zijn? Ik denk het niet. Daarvoor was ze veel te bescheiden. Hoort ook bij held m/v zijn: dat je het niet in gaten hebt, dat het niet in je opkomt zo over jezelf te denken.
Ik merk dat ik het niet weet hoe ik het precies moet zeggen, maar daarvoor is natuurlijk ook een dag als vandaag. Juist! Daarmee bezig zijn in je duizenden, over elkaar heen tuimelende gedachten, daarover spreken. En in de late avond wel min of meer weten hoe je het ongeveer moet zeggen en daarvan wijzer worden. Een rijke dag. En dan weer verder.