Vlaginstructie

Dat ik gisteren hier niet over de gebeurtenissen in Utrecht schreef, komt doordat ik niet wist wat. Dat weet ik nog steeds niet, maar inmiddels is het alweer woensdag en moet ik een stem uitbrengen en weet ik niet op wie. Als zwevende kiezer zou ik het liefst een tijdje ver weg zweven.
Gisteren dacht ik aan een buurtbewoner van de dader. Die zei dat hij ervan overtuigd was dat `iets’ hem boos had gemaakt en dat hij daarom gedaan had wat hij deed. Ja, daar kwamen natuurlijk ook nog de drugs bij. De korte analyse van deze buurtbewoner, ook een Turkse Nederlander (wat ik er niet bij hoef te zeggen), vond ik helder, hoe donker ook. Wat op de persconferenties niet werd gezegd, zei hij. Dat vind ik, maar ik weet niet of ik dat mag vinden, want ik weet niets.
Ik dacht wel: stel dat de boze, knettergekke (dat woord viel ook) man, opgejaagd en volstrekt in de war door drugs, een huis was binnengedrongen en daar in de relationele sfeer om zich heen had geschoten. Stel. Dan waren we natuurlijk ook allemaal in schok, maar zou er gisteren dan ook een vlaginstructie zijn uitgevaardigd? Zo heet het: een vlaginstructie uitvaardigen. Ik bagatelliseer niets. Iedere dode verandert de wereld en met die wereld weten we ons steeds minder raad.
Gisterochtend ging het op de radio een paar keer over een briefje dat was gevonden in de auto waarin de dader had gezeten. Op dat briefje zou Allah hebben gestaan. Daar werden volgens mij meer conclusies aan verbonden dan strikt noodzakelijk is.
Maar ik zeg het weer: ik weet het ook niet.
Dadelijk loop ik naar het stemlokaal in de vrolijke school waarin je vaak de stemmen van zingende kinderen hoort. Voorlopig zullen onze stemmen de wereld niet veranderen.