Pak

Gisteravond begon de Boekenweek. Met het Boekenbal. Daar was ik, maar ik heb niet gedanst. Ik heb het al eens vaker uitgelegd, geloof ik, maar ik kán mezelf bezig zien, van een afstandje, en dan vind ik sterk dat ik dat niet moet doen, dansen. Lijkt allemaal zo vrolijk, maar toch is het een verontrustend tafereel. Bovendien ben ik een weldenkend mens en dan moet je verstandige keuzes maken. 
Ik denk zelden van mezelf dat ik een weldenkend mens ben. De afgelopen dagen kom ik het woord vaak tegen, in kranten, op de radio. En dan gaat het over mensen die op de partij van Thierry Baudet gestemd hebben. Die zeggen dat ze weldenkende mensen zijn. En ik weet zeker dat ze dat ook geloven. Je moet daar goed over nagedacht hebben, of je weldenkend bent of niet. Maar hoe zit het met die weldenkendheid? Waartoe leidt die?
Ik ben weer even op de verkiezingsavond, in de zaal waar Forum voor Democratie bijeen was gekomen. Ik zag veel jonge mensen, wat soms hoopvol kan stemmen omdat ze zich iets aantrekken van de wereld om hen heen. Mij staat een gesprekje bij met een jongen die negentien was, maar er veel ouder uitzag. Hij had een strak pak aan en de interviewer zei daar iets over.
De oude jongen vond dat prettig, erkenning, en lichtte het pak toe: het was een pak dat je kon dragen als je stond, het was minder geschikt als je ging zitten, te strak immers. Ik wist niet dat er dit soort pakken bestonden, alleen om in te staan, en vroeg me af of ik dat had moeten weten. 
Ik lees weer het gedicht van Nijhoff dat het motto van deze Boekenweek is, De moeder de vrouw. Een gedicht over kracht, bescherming en veiligheid. Het weldenkende deel van mezelf denkt dat we dat allemaal hard nodig hebben.