Missen

Gebeurde er gisteren nog wat op april, ik bedoel iets 1 aprillerigs, privé? Paar jaar geleden wel. Met twee collega’s moest ik iets doen in een theater. Een van hen wees op een lege parkeerplaats en vroeg of ik er even op wilde staan. Haar auto stond een paar straten verder `volstrekt fout geparkeerd’. Ging ze die even halen. Het duurde langer dan me strikt noodzakelijk leek, ik moest minstens een keer of vijf met rare gebaren duidelijk maken dat de plek waarop ik stond niet vrij was. Ah, daar was ze weer, op de fiets en riep lachend: “Wat sta je daar op 1 april?” Er zijn foto’s van. Vond ik het leuk? Helemaal niet. Ik houd niet van dan soort humor. Maar toch? Maar toch wat? Terwijl ik geen zin heb slachtoffer te worden van een 1 april, vraag ik me af of er iets voorbij is. Ja, natuurlijk je kindertijd waarin de onderwijzer je opdroeg bij de drogist een flesje ooievaarskuitenvet te kopen. Maar er kwam toch ook een tijd daarna? 
Hier hoort een andere vraag bij: ben ik er nog wel zoals ik er een tijdje terug was?
Week of twee geleden was er op de snelweg huiswaarts een duchtige alcoholcontrole. Een agent gebaarde dat ik de fuik gewoon mocht passeren, ik hoefde niet eens gecontroleerd te worden. Misschien was het hartstikke helder dat ik enorm alcoholvrij reed, maar toch.
Vorige week was er een feestje waar ouderwets gedanst werd. Het was daar bekend dat ik er qua mezelf niet van houd, verder heb ik er écht geen bezwaar tegen, maar toch: niemand stelde voor dat ik `gezellig’ meedeed. Dat is ooit wel honderd keer tegen me gezegd. Je gaat dat dan missen. 
Ik maak er verder geen werk van, hoef niet naar een talkshow om over deze kwestie lekker leeg te lopen, maar toch, maar toch.