Wangetjes

Heel veel hoeft er niet te blijven, maar zodra iemand het heeft over `wegdoen’, ben ik toch een beetje op mijn hoede. Wegdoen vind ik nogal iets. “Deze week ga ik een heleboel boeken wegdoen,” hoor ik een vriend zeggen. Snap ik, is ook nodig, maar toch. Komt door het woord `wegdoen’. Wég is in de meeste gevallen onherroepelijk. “Hema doet eigen bakkerijen weg” lees ik. Het gaat dan om gebak. Ik eet het zelden, ook geen tompouce, maar ik zie het wel altijd staan als ik ga bij de Hema ga afrekenen. Vind ik een geruststellend tafereel, dat gebak onder die glazen plaat. 
De Hema bezoek ik uitsluitend voor ontzettend praktische dingen, zoals een kwast of vergiet, maar bij de kassa zie ik dat gebak en besef dan zacht kreunend dat er nog méér is op een gewone dag. Meteen wordt je kijk op de werkelijkheid genuanceerder.
De kassa’s worden trouwens zelfscankassa’s. Ik heb hier nu even geen woorden voor. Zelfscankassa’s bij de Hema!
Wel voor de veganistische rookworst die eraan zit te komen. Laten we alsjeblieft met die onzin ophouden. Een rookworst is een rookworst, vet en vlezig. Ik schreef er eerder over en dan krijg ik brieven waarin ik vriendelijk gecorrigeerd word. Misschien leg ik mijn standpunt niet helder uit. 
Stel dat ik besluit geen vis meer te eten. Kan. Niet ondenkbaar. Vroeger hield ik van forel, maar ja, jammer. Zit ik dan te wachten op een visvervanger, een eetbare substantie die sprekend op een forel lijkt, met wangetjes, en de smaak van forel heeft, maar dus geen forel is, maar ontwikkeld om de ex-foreleter het gevoel te geven toch nog in een ander leven te zitten. Is het dan smullen maar geblazen? Hap ik over een dikke maand een namaakharing weg? Met uitjes?