Eerlijk

Als leden van onze koninklijke familie vanwege officiële verplichtingen hun woning verlaten, verandert de omgeving waarin ze zich vertonen, meteen in een open inrichting. Komt niet door de koninklijke gasten, maar door de onderdanen die bloednerveus nog onderdaniger dan onderdanig worden. Je kunt dat raar vinden, wat ik doe, maar ik vind het toch vooral sympathiek. De wereld wordt er kleiner door en we leven even niet in een andere tijd dan bijvoorbeeld een jaar of vijftig geleden. 
Daarom kijk ik met vrolijke jaloezie naar Engeland wanneer daar iets koninklijks om aandacht vraagt, wat volgens mij bijna altijd aan de hand is. De koninklijke familie is daar nog meer en inniger van iedereen. Komt door de geschiedenis natuurlijk. En je moet ook niet onderschatten wat het met je doet als je op een eiland woont.
Helaas had ik geen tijd alles rond de geboorte van de baby van Harry en Meghan op de voet te volgen, maar graag wilde ik er tussen de bedrijven door toch een beetje van mee krijgen.
Op de BBC zag ik woensdag een mevrouw die al een paar dagen van ontroering zacht aan het huilen was en,  `eerlijk gezegd’, enige moeite had met de naam, want hoe voelde je je dan als koning: koning Archie? De verslaggever vroeg of ze écht dacht dat het mogelijk was dat hij koning werd. De vrouw antwoordde dat in Engeland alles kon. Het was duidelijk dat ze haar emoties krachtig de ruimte had gegeven in de pub op de hoek.
In mijn leven kwam ik nog weinig Archies tegen. Archie Bunker natuurlijk. Jammer dat de tijdgeest niet toestaat dat we die vrolijke serie herhalen. En uit mijn kindertijd: Archie, De Man Van Staal, een held uit het jeugdblad Sjors.
Koning Archie, vast een grappige koning.