Dansen

Dinsdagavond besloot ik ineens toch maar weer eens naar het Songfestival te kijken, eerste ronde. Klinkt net alsof ik eindelijk de kruipruimte bij de voordeur ging inspecteren, maar de vergelijking gaat niet helemaal mank. Toch wilde ik er een vrolijke avond van maken. Dat kan op twee manieren: dat ik vrolijk gestemd raakte door wat ik daar allemaal hoorde en zag, of dat ik me er vrolijk over kon maken. Is beide niet gelukt en ik had het kunnen weten, maar omdat ik het gevoel had dat er meer over geschreven werd dan ooit, vond ik dat ik rustig moest blijven zitten, met zoute pinda’s en zo. 
In mijn omgeving zijn mensen die van liedjes schrijven en zingen hun werk hebben gemaakt en ik weet daarom dat een goed liedje in elkaar zetten een heel karwei is. Het is niet alleen maar het doen van een muzikale mededeling. En daar dan raar bij gaan dansen.
Op zo’n Songfestivalavond ga je dan automatisch op andere dingen letten. Bijvoorbeeld op wat zielig is. Hoe de vier Poolse zangeressen eruitzagen. Erica Terpstra trok altijd dat soort kleding aan op Prinsjesdag. Alsof ze meteen daarna ging volksdansen. De Poolse zangeressen maakten in die kleding de indruk dat ze nóóit meer mochten volksdansen en daar diep verdriet om hadden. Niet door naar de volgende ronde.
Zala Kraij en Gaper Santi uit Slovenië wel. Die vond ik ook zielig. Zala zong zacht solo, een treurig lied, meen ik, en hij, Gasper, kéék alleen maar naar haar, terwijl hij mat op de gitaar playbackte. Dat vind ik áltijd zielig: hoe mensen moeten kijken terwijl ze toegezongen worden. 
Ook door was die kwieke Pipo uit San Marino: Say Na Na Na. In 5 minuten door de zanger geschreven. Het Songfestival is ook een vorm van cynisme.