Minder

Ja, nog even die verkiezingen donderdag en dan mag er wel een zekere rust over ons neerdalen. En in ons natuurlijk. In de tweede helft van mei moeten onze gedachten zich langzaam vullen met de zomer die eraan komt, een prettige maar ook tamelijk lege periode. Als je daar met een te vol hoofd aan begint, ontstaat er nieuwe onrust. En onrust was er iets te veel de afgelopen week, en dan heb ik het niet over de grote radeloze wereld, nee, over ons eigen landje: het Songfestival en de vrolijke hysterie daaromheen, dat brooddronken gedoe over Zandvoort, Ajax natuurlijk en nu nog even de verkiezingen en de doodlopende debatten die eraan voorafgaan, en dan alsjeblieft een kleine pauze.
Als kind had ik dan enorme zin in onweer. Van de grote wereld had ik nauwelijks weet en van de kleine wereld ook niet, wel van de kleine wereld in die kleine wereld, het huis, de buurt, het bezoek. En soms dacht ik als kind: ho nu maar even, het mag allemaal wet ietsjes minder. Ik dacht het waarschijnlijk niet in die woorden, ik geef die zestig jaar later aan het kind van toen, het kind dat ik nog heel goed ken en nog steeds vol verbazing en onderzoekend overal zie lopen. Als het begon te onweren, hoopte ik dat daarna alles anders was, niet ontzettend anders, een beetje. Ik kom hier niet alleen vanwege vorige week op, maar ook omdat er een boek verschenen is getiteld `Onweer. Een kleine cultuurgeschiedenis, 1752-1830’, geschreven door Jan Wim Buisman, een specialist in de geschiedenis van het christendom. Als fan van onweer zal ik het zeker lezen. Ik vroeg me altijd af wat er met ons zou gebeuren als onweer een paar dagen duurde. Kan helaas niet, geloof ik, maar de vraag is toch interessant.