Praatje

Misschien moet ik vandaag naar Ede gaan, naar het Dutch Festival of Magic. Daar kun je onder meer goochellessen volgen en, wel zo belangrijk, goocheltrucs kopen. Het punt is dat ik er waarschijnlijk té  gespannen van word. Lezers van deze column weten dat ik goochelambities heb, maar helaas komt het er niet van. Nu denk ik: hogedrukgebied boven Centraal-Europa, wordt dus warm, misschien is het beter dat ik toch iets anders ga doen. Helder dat dit is een smoesje is.
Ik stel het uit vanwege, laat ik het maar eerlijk zeggen, enorme faalangst.
Ik ken twee trucs met een muntstuk. Eentje heb ik min of meer zelf ontwikkeld en daarmee kan ik kinderen imponeren, mits ik de truc razendsnel uitvoer. Ik wrijf dan een munt in mijn hand te voorschijn en als er volwassenen bij zitten die verbaasd vragen of ik het nog een keer wil doen, ga ik nat. Komt vooral door de zenuwen.
Ik ken een goochelaar en die probeert me soms een truc te leren, maar als hij zegt `Goed opletten, het is héél simpel’, zit mijn faalangst me meteen op volle kracht in de weg. Niets is héél simpel. 
Eén van die trucs is de andere munttruc: een munt door de tafel duwen. Deze handeling beheers ik qua techniek. Probleem is dat ik erbij moet praten om mijn publiek af te leiden van mijn linkerhand. Het lijkt alsof mijn rechterhand het werk doet en dat is maar een beetje het geval. De linker zorgt voor de magie. 
Bij het goochelen is afleiding essentieel, maar dat weten we allemaal. Het is zaak dat je niet in de gaten hebt dat je wordt afgeleid. Dus is een slap praatje van belang: `Zeg, is dat een nieuw jasje? Die kleur staat je goed. Moet ik ook eens proberen…’ enzovoort. 
Er is nog een lange weg te gaan naar Las Vegas.