Praten

Kan prettig zijn dat je ineens weet hoe iets heet. Paar jaar geleden behandelde ik hier het woord `beurtbalkje’ dat ik niet kende, terwijl ik wel wist wat het was: een vinnig stukje hout of karton dat je tussen jouw boodschappen en die van een ander plaatst, op de lopende band bij de kassa in de supermarkt. Ik schrijf het hier voor de tweede keer op, ik heb het nog nooit uitgesproken. Dat laatste zal niet gelden voor een ander woord dat ik niet kende.
Is het woord voor een verschijnsel waarvan ik last heb: je hebt de hele avond bezoek gehad, er is veel, heel veel besproken en gegeten en gedronken, ook heel veel, het is al ver na middernacht en eindelijk neemt het bezoek afscheid, wat het beste voor iedereen is. Jassen aan, kussen uitgewisseld, handen geschud, en dan begint het bezoek nóg ergens over te praten. Je hoort dat de elektrische tandenborstel in de badkamer al zacht begint te zoemen, de nacht daalt steeds inniger neer over de huizen, je verlangt naar een diepe slaap en dan is het bezoek toch nog niet helemaal klaar met de avond: “Zeg, weet je…” En inderdaad weet je dat niet. Het is geen onderwerp van niks, het vraagt om een lange uiteenzetting.
Helemaal erg is als het bezoek vraagt: “Zeg, ik heb je toch al verteld…” En dan komt er iets wat het bezoek al verteld heeft, aan het begin van de avond, tijdens de eerste fles wijn. Dat zegt je ook: “Ja, heb je al verteld.”  En dan volgt tóch het al vertelde verhaal dat langer duurt dan eerder die avond.
Zo’n gesprek heet: drempelgesprek. Wist ik niet. Nu wel. Nu kan ik dus roepen als we afscheid gaan nemen: “En denk erom: géén drempelgesprek!” En even later, graag hartelijk lachend: “Wat spraken we af? Geen drempelgesprek!”