Mondhoeken

“Rechts heeft voorrang.” Als ik de supermarkt binnenloop, bots ik bijna tegen een man op. Hij zet een stap terug en dan zegt hij het: “Rechts heeft voorrang.” Zijn stem zingt een beetje. Hij heeft een zeer geblokt overhemd aan en een fiere grijze kuif, ergens in de vijftig. Ik ben een groot voorstander van vriendelijkheid, vriendelijkheid als houding, als manier van doen, het moet ook weer niet een al te dwingende manifestatie zijn.
Je ziet het meteen als dat het geval is. Omgangsvormen moeten niet te zwaar opgetuigd zijn, maar mooi licht.
Als ik voor de appels sta te aarzelen, hoor ik zijn stem weer. Hij bevindt zich schuin achter me. “U moet die nemen,” zegt hij en hij wijst naar de appels die ik wil kopen. Hij voegt eraan toen: “Echt fruit.” Hij is nog niet klaar: “En gezond!” Ik knik dankbaar, want wat moet ik anders, maar het is te veel, die man en zijn vriendelijkheid. Van de andere kant: in een veel te harde samenleving moeten we dit soort mensen misschien koesteren. Maar als je met zo’n man in een huis leeft, hoe gaat dat dan?
Ik blijf uit zijn buurt, want het is vast ook iemand die voortdurend zin heeft in een praatje, over het weer of andere kwesties waarvan je slappe mondhoeken krijgt.
Als ik in de buurt kom van de kassa, is hij me net voor. Hij ziet me gelukkig niet, anders was het weer: “Rechts heeft voorrang!”
De volle caissière ken ik, ze is vervuld van mensenhaat en contactgestoord. Moet kunnen, maar waakzaamheid is geboden. Geen grapjes alsjeblieft.
“Goedemorgen!” zingt de man en dan brengt hij zijn hand geschrokken naar zijn mond terwijl hij zijn horloge raadpleegt: “O, nee, het is al middag, alweer 5 over 12. Ik ben abuis.” 
Hoor je niet vaak meer: abuis.