Dromen

Ze lijken helemaal niet zo lang voorbij, mijn leerplichtige jaren – bárstensvol leerplicht, mag ik wel zeggen. Ik denk er bijna dagelijks aan, en op sommige dagen zijn die gedachten strak op de nabije toekomst gericht. Zoals nu bijvoorbeeld: de naderende vakantie die lang is, zelfs even eindeloos lijkt. 
Op de laatste jaren van het schooljaar had ik het niet zo. Eigenlijk was dat jaar voorbij, maar nog niet echt. Er waren wat feestelijkheden die niet helemaal van de grond kwamen en er was de onvermijdelijke sportdag. Nog steeds vraag ik me af wie die dag bedacht heeft. Als ik veronderstel dat het vast een kinderhater was, moet ik erbij zeggen dat ik niet goed en niet slecht in sport was: ik was min of meer niks in sport. In mijn herinnering liep ik na die sportdag bezweet en volkomen opgelucht naar huis, de zomer in. 
En die zomer had ik me de laatste week intens beziggehouden, weg van hier. Het is niet zo dat ik een diepe hekel aan de lessen had, maar ik wilde graag met rust gelaten worden, en ja, dat kan niet op school. Ik hoor nog de stem van de leerkracht: “Zit je weer te dromen?” Was geen vraag, maar een constatering. En ik wist zelf ook wel dat ik zat te dromen, maar het was natuurlijk niet de bedoeling dat je dat zei, daarom het smoesje: “Ik zat na te denken over die som.” De leerkracht nam geen genoegen met dat antwoord: “Welke som? Ik heb net Hoogezand-Sappemeer op de kaart aangewezen.” O ja, dacht ik, Hoogezand-Sappemeer daar is de zomer ongetwijfeld heel stil, daar word je natuurlijk ontzettend met rust gelaten.
Ik las net dat veel ouders niet de hele zomer vrij kunnen nemen en hun kinderen daarom op zomerkamp moeten, een woord dat ik met angstig ontzag noteer.