Geheugen

Wil maar niet uit mijn hoofd, Cortina d’Ampezzo. Naam van een Italiaans bergdorp waar in 2026 de Olympische winterspelen zullen worden gehouden. Ook in Milaan, maar er zal veel in Cortina d’Ampezzo gebeuren. Het Internationaal Olympisch Comité heeft dat begin deze week besloten. In 2026, duurt dus nog een tijdje. Kalm aan, denk ik dan, eerst deze zomer doorkomen, daarna komt er weer van alles omtrent Sinterklaas aan de orde en wordt weer vastgesteld dat een witte kerst er niet in zit. Dan pas 2020! 2026 is nauwelijks in zicht. 
Het lukt me niet me voor te stellen als iemand in 2026. Wel vind ik het aantrekkelijk op deze warme dag aan winterspelen te denken.
Maar goed, Cortina d’Ampezzo dus. Ben er nooit geweest, ken ook niemand in dat dorp, maar toch zit de naam in mijn hoofd en niet zo’n beetje ook, want toen ik hoorde wat het Internationaal Olympisch Comité had besloten, dacht ik: o ja, Cortina d’Ampezzo. Wat is dat `o ja’? Hoe komt het dat die naam in mijn hoofd zit, met een aangename uitstraling?
Ik lees dat de winterspelen in 1956 ook in Cortina d’Ampezzo waren. Ik nam toen al deel aan het leven, maar nog niet op volle kracht en met een geheugen dat nog maar stamelend functioneerde. We hadden geen televisie, wel een radio, die ik nog steeds heb, maar ik kan me niet indenken dat die voortdurend afgestemd was op Cortina d’Ampezzo. Mijn ouders hielden van sport, passief, maar volgens mij hadden ze het niet de hele tijd over de winterspelen, waardoor ik de naam Cortina d’Ampezzo automatisch opsloeg.
Een groot deel van mijn leven houd ik me bezig met de werking van het geheugen. We hebben er niets gewonnen, ook dat niet. Wat is er aan de hand met Cortina d’Ampezzo en mij?