Gloeiend

Iets voorbij de flessenbak staat een bankje met mooi uitzicht op het stadse landschap. Zondagmorgen zat daar een man te slapen. Hij sliep lekker. Was aan alles te zien. Ook dat hij van ver weg in de wereld kwam.
Terwijl ik me ontdoe van flessen, stoppen er fietsjes vlak voor het bankje, op volle snelheid, ze behoren toe aan twee mannen die een uniform aan hebben met op de achterkant in grote letters Handhaving. Op sommige dagen zie ik op tegen veranderingen en wil ik graag na het douchen ook zo’n uniform aan. Ze maken de slapende man wakker en gaan met hem in gesprek. Het is geen aangenaam gesprek, zie ik. De man begint in zijn kleding naar iets te zoeken, ongetwijfeld naar een document dat aantoont dat hij bestaat. De Handhavers staan met bars geduld naar deze gang van zaken te kijken. Hoe het afliep, weet ik niet, want ik moest verder, had haast.
Gisteren vroeg ik me af of Handhavers ook bekeuringen mogen uitdelen. Woord `bevoegdheid’ schiet me nu te binnen. Ik zag nogal wat fietsers die zich niets aantrokken van het smartphoneverbod, of er geen weet van hadden. Ook zag ik hier en daar Handhavers, maar die waren er volgens mij vooral op uit slapende mannen op bankjes te betrappen. Nergens zag ik een fietser die met een smartphone in de weer was, daarom tot stoppen werd gedwongen en er gloeiend bij was. Het was de eerste dag van het verbod, misschien was er een mild beleid van kracht.
Ik ben voorstander van het smartphoneverbod. Bedoeling is dat fietsers minder ongelukken veroorzaken. Nu bellen ze of zoeken ze iets op en met het verbod moeten ze óók in de gaten houden of ze door een agent worden waargenomen en dan bedenken waar ze het ding snel opbergen. Is niet niks.