Presence

Wat er in 1969 met me aan de hand was, kan ik slechts ten dele reconstrueren. Ja, puber, vol vaag en streng verzet tegen alles, nogal afwezig in het dagelijks leven. Misschien ook daarom dat ik niet naar Floris keek. Natuurlijk ook omdat hij een held van mijn jongere zusjes was, want wat zusjes leuk vonden was natuurlijk strikt verwerpelijk. Ik wist wel dat Rutger Hauer de hoofdrol speelde en ook dat het nog een heel werk was om zelf ook zo’n uitstraling te krijgen. 
Pas goed zag ik hem in 1973 in Turks Fruit, de verpletterende film die hoorde bij de nieuwe tijd die ik net begonnen was. Ik was met een groepje vrienden en vriendinnen naar de bioscoop gegaan en telkens wanneer ik de film opnieuw zag, telkens tot mijn grote vreugde, zie ik ons na afloop naar het stamcafé lopen waar we in een gesterkte stemming aan ons vaste tafeltje gingen zitten. Alles zou anders worden, het leven was al onbegrensder dan in de schooltijd, maar nu nog meer. Het tafereel kwam ook altijd in me op als ik Rutger Hauer in andere films aan het werk zag. 
Ik heb er veel gezien, ook heel slechte, en dat waren er ook veel, want hij deinsde voor weinig terug. The Hitcher bijvoorbeeld, uit 1986. Wat een beroerde film. Hauer is daarin een wrede psychopaat en maakt er het beste van, wat ik bewonderde. Het was geheimzinnigheid, geloof ik. Daar hield ik meer van dan wanneer hij extroverter was, want dan deed hij vaak hetzelfde. Maar dat koele ingetogene, dat hadden maar weinig acteurs. Dat vond ik voorál zijn presence, een woord dat Jeroen Krabbé eergisteren bij Eva Jinek een paar keer uitsprak. Ook bijzonder dat we zo weinig van hem wisten, dat het hem lukte zijn eigen leven zijn eigen leven te laten.