Bas

Voor het eerst ging ik naar een evenement waarover in het radiojournaal iets geruststellends werd gezegd, namelijk dat er voor voldoende beschutting en waterdrinkpunten was gezorgd. Van het woord `waterdrinkpunten’ ben ik ineens niet zo zeker, maar zoiets. Meestal heb ik met dat soort mededelingen weinig te maken, want bij een code voor hoge temperaturen, blijf ik lekker thuis, in mijn werkkamer in het souterrain. 
Nu ging ik naar een muziekfestival dat Once in A Blue Moon heet, en waar vooral een genre viel te beluisteren dat Americana wordt genoemd. Zaterdag was het en inderdaad erg warm. Het gaat om muziek die vooral wat oudere liefhebbers aantrekt, niet alleen, maar ze vormen wel de meerderheid. Maar ja, wat is oud? 
De waterdrinkpunten zag ik niet meteen, maar wel dat er ook iets anders te drinken viel en daarmee weet de wat oudere muziekliefhebber wel raad. 
Ik was in gezelschap dat de gemiddelde leeftijd een beetje omlaagtrok. Dat had voor- en nadelen. Je kreeg bijvoorbeeld wel: “Wie is dat daar, Thomas?” 
En dan zei ik dat het Duff McKagan was, dat hij bas speelt in Guns N’ Roses en dat hij pas een album uitbracht dat ik nogal mooi vind, dat ik hier ook ben om hem te horen.
“Duff wie?”
Ik voegde eraan toe dat hij ook twee boeken schreef, dat ik een ervan…
“We gaan daar even in het gras liggen. Dan hoor je het ook.” 
Een band waarvoor ik ook kwam, Eels, vonden ze gelukkig net als ik geweldig. Er was ook een opmerking: “Die zanger is wel behoorlijk dronken, vind je ook niet?”
Ik zei dat vast niet iedereen de waterdrinkpunten meteen had kunnen vinden, maar ja, je moest toch veel drinken. Dat zeiden ze ook dwingend op de radio: niet te veel inspanning, veel drinken.