Bordjes

Mannen die vrouwen worden of andersom, ik geloof dat ik er dagelijks over lees of de gang van zaken in een radioprogramma besproken hoor. Ik ben zeer geïnteresseerd in hoe dat in je geest werkt. Je bent iemand, maar je wilt iemand anders zijn. Nou ja, iemand anders, nee, je wilt van geslacht veranderen, maar dat wil je omdat je dan meer bent wie je bent. Dat kan.
Weer citeer ik graag mijn moeder die altijd als ik haar sprak ergens in dat gesprek opmerkte: “Wat kunnen ze toch veel, jongen.” Dan ging het over nieuwe ontwikkelingen. Ze zei het ook over de genderkwestie met als toevoeging: “Als ze zich maar gelukkig voelen, want daar gaat het om.” Simpel zinnetje, diepe betekenis. 
Dat simpele zinnetje denk ik ook vaak. Misschien komt het ook daardoor, en ik voel dat ik nu uiterst voorzichtig moet zijn, dat ik minder problemen zie dan er waarschijnlijk zijn. Natuurlijk snap ik de psychologische problematiek, als je het zo mag noemen: grote overgang, medisch ook een ingewikkeld verhaal en dan is er natuurlijk ook nog de omgeving en daarna ook nog van alles. Maar op een gegeven moment zit je in het lichaam dat je wilt hebben en dán, ja, dán verlies ik het zicht op de nieuwe problemen. 
In mijn omgeving ken ik vrouwen die vroeger mannen waren, meer dan andersom, maar het is nauwelijks een gespreksonderwerp, bij hen niet, bij mij niet. In onze omgang doet zich ook niets ingewikkelds voor. Soms ben ik ergens nieuwsgierig naar. Dat vraag ik. Krijg ik antwoord op. 
Gisteren was ik in de dierentuin en in de wc-ruimtes daar hangen op iedere deur twee bordjes die aangeven dat mannen en vrouwen er terecht kunnen, maakt niet uit. Dus die bordjes kunnen net zo goed weg. Dát lijkt me zinnig.