Toekomst

Tijdens het opruimen van mijn bureau vond ik het trouwboekje van mijn ouders. Toen ik het zag, wist ik meteen wat ik ook geweten had zonder dat boekje: gisteren was hun trouwdag. 
Toen ze nog leefden, stonden we er altijd even bij stil, en natuurlijk uitvoerig bij de officiële jubilea. Altijd vertelden ze over die dag, een bescheiden gebeurtenis, geloof ik. Ik vond het nooit erg dat soort verhalen vaker te horen. Sommige herinneringen mogen telkens opnieuw woorden krijgen.
Tijdje geleden overleed een nicht van mijn moeder en tijdens haar uitvaart, besefte ik dat zij de laatste was die mijn ouders lang had meegemaakt, langer dan mijn zusjes en ik. Bijna al hun vrienden zijn er niet meer, hun directe familie ook niet.
Soms zou ik nog best wat over hen willen weten, is er ineens een vraag die ik nooit eerder stelde. Of ben ik iets vergeten wat ze me vast verteld hebben.
1 september 1951 was dat huwelijk in Roermond. Ben ik bijvoorbeeld kwijt: waarom was het in Roermond? Ze woonden immers al in Nijmegen. Misschien helemaal niet belangrijk, misschien had het een simpele reden, maar ik besef dat ik weinig van die dag weet, terwijl ze er wel van alles over gezegd hebben. Of van alles, nee, niet van alles. 
Natuurlijk ken ik hun trouwfoto, twee jonge mensen aan het begin van de jaren vijftig met ontzettend veel toekomst in het vooruitzicht, met kinderen, vrienden en van alles. Wie waren erbij die dag? Er zijn alleen van die geposeerde foto’s, iedereen kent ze wel. Was er een feest, is er gedanst? Een diner? Hield iemand daar een toespraak? Wat zei die over mijn ouders? 
Gisteren fantaseerde ik dat ik erbij was zonder dat ze dat wisten. Ik zag ze verlegen glimlachen in hun nieuwe leven.