Krijt

Een straat verder is een supermarkt voor verwende mensen. Ik koop er dikwijls mijn levensmiddelen, want ben ook verwend mens. Sinds wanneer ik dat ben, weet ik niet, zo erg is het inmiddels. Veel biologische producten, speciaalbiertjes (woord dat zelfs voor een verwend mens als ik nauwelijks te verdragen is), groente en fruit met vermelding van de naam van boer en/of kweker, oude zoute pinda’s uit China en brood waarover je altijd even moet nadenken. Zo’n winkel dus. Je kunt er alleen pinnen. Contant geld vinden ze daar niet hygiënisch. Bedenk ik niet, het staat er met krijt op een schoolbord.
Soms zie ik er mensen die er voor het eerst zijn en aan wie te merken is dat ze er vast niet op gerekend hebben alleen maar te kunnen pinnen. Ze willen met smerige bankbiljetten betalen, wat betekent dat ze boodschappen moeten laten staan. 
Kan me ook overkomen, vanwege GEEN SALDO. Snel naar huis voor een andere pinpas, voor noodgevallen. Sinds de vroege zomer van 1972 ben ik regelmatig noodgeval. Toen kon je weliswaar nog niet pinnen, maar kreeg je wel betaalcheques. Daarmee kon je meer uitgeven dan je had. Lekker makkelijk was dat, maar mijn financiële ondergang begon toen al vorm te krijgen. Verstandige omgang met geld zat niet in mijn levenspakket, niets wat verstandig is eerlijk gezegd.
Als je verwend mens wilt blijven, moet je wel maatregelen treffen.
Ik lees dat je bij IKEA in Eindhoven, een voorportaal van de hel, alleen nog maar cashloos uit de voeten kunt. Experiment, maar toch ook een niet te stuiten ontwikkeling. Ik ga mijn volksvertegenwoordiger schrijven of zij er niet voor kan zorgen dat tot bijvoorbeeld 100 euro contant geld verplicht is, overal. Zal ons leren.