Dekentjes

Een bescheiden café aan de rand van de Vlaamse stad Gent. Einde van de ochtend. Ik zit aan een grote tafel diep in gedachten verzonken. Ineens plaatst een hand een geplastificeerd kaartje op die tafel. De hand hoort bij een grote vrouw met en vriendelijk, verweerd gezicht. Op het kaartje staat: Creatieve Workshop. Voordat die woorden goed tot me doordringen zijn er zes vrouwen aan de tafel gaan zitten. Het zouden allemaal zussen kunnen zijn van de grote vrouw met het vriendelijke, verweerde gezicht. Ze hebben kranige kapsels en lijken zich in reukwater te hebben gemarineerd. Ver in de middelbare leeftijdsfase. 
Ik moet een geschrokken indruk maken en wil opstaan, maar een van de vrouwen legt een hand op mijn onderarm en zegt dat ik alsjeblieft moet blijven zitten, dat ze geen last van me hebben. Ik begrijp niet alles van haar Vlaams, maar daar komt het ongeveer op neer. De andere vrouwen kijken me zo bezorgd aan dat ik echt niet meteen weg kan gaan van die tafel. Dat is zou een daad van protest zijn. Ik doe net of ik verder ga met diep in gedachten verzonken zitten en probeer daar luchtig bij te kijken.
De vrouwen leggen breiwerken-in-wording op tafel. Daar gaat de workshop over. Over breien. En vooral over de problemen die daarbij de kop op steken. Een vrouw heeft de leiding. Haar stem zingt hard. Toch versta ik haast niets van wat ze zegt, behalve `bollekes’. 
Na een minuut of tien vind ik dat ik het café mag verlaten. We nemen hartelijk afscheid. Buiten staat een rijtje degelijke fietsen. Achter twee ervan hangt een klein aanhangwagentje met een hondje erin. Droevig kijkende hondjes die op kleurrijke dekentjes liggen. Ze wachten op het einde van de Creatieve Workshop.