Ding

Rond deze tijd, nee, nog iets later, kocht of kreeg ik vroeger de agenda voor het nieuwe jaar, bijna te gloednieuw om aan te pakken. Dat laatste zeg ik omdat ik er voorzichtig mee omging. Zodra ik mijn naam en adres voorin had geschreven, in mijn keurigste handschrift, was het nieuwe jaar al een beetje aan de gang en dat wilde ik zo lang mogelijk uitstellen. Maar als de bomen helemaal kaal waren, moest de agenda eraan geloven. En met de agenda ik ook, want er kwam weer een nieuw jaar in je leven, terwijl je zin had in het oude nog veel te doen. Of misschien had je er wel geen zin in, maar moest er toch van alles gebeuren. 
Ondertussen lag de nieuwe agenda op tafel er steeds ongeduldiger uit te zien: schiet alsjeblieft op met het restantje van het jaar en graag geen oliebolvlekken. Altijd hoopte ik dat de eerste afspraak die ik in de nieuwe agenda noteerde, een aangename was, liever niet: Kaakchirurg! Maar: Parijs. En die plaatsnaam dan ook een paar keer dringend onderstrepen.
Mijn nieuwe agenda heb ik al sinds 1 juli in huis. De rest van dit jaar staat er in, dus toen nog 6 maanden, en uiteraard ook volgend jaar. Vorige zomer had ik ook zo’n agenda. In de kantoorboekhandel zeiden ze: “Is lekker makkelijk.” Over die woorden dacht ik na op weg naar huis: wat precies is makkelijk? Ik vond het ineens een veeleisend ding, die agenda.
Gistermiddag noteerde ik pas mijn naam en andere gegevens erin. Geen overdreven informatie als paspoortnummer en zo. Toen ik het telefoonnummer opschreef, ging de telefoon en schrok ik en schoot uit bij het laatste cijfer, waardoor dat onduidelijk werd en ik het moest doorstrepen en een nieuwe 9 noteren. Jammer. Daardoor zie ik vaag op tegen 2020.