Flessen

Eens per jaar komen we bij elkaar, een groep vrienden en vriendinnen uit de middelbare schooltijd, inmiddels ongeveer veertig jaar geleden. We doen dat de laatste vier jaar. We gingen destijds allemaal andere kanten op, het leven dat we zo intens gedeeld hadden was voorbij, zo gaat dat nu eenmaal, maar ineens waren we allemaal veel ouder en werd het een goede gedachte uit te wisselen wat het allemaal was, toen en later, hoe het met ons gegaan is en gaat. Uiteraard hebben we het ook over de toekomst die zo anders is als de toekomst waarnaar we veertig jaar geleden toe leefden.
Nu was onze samenkomst diep in Brabant. Een van ons had om ons af te leiden van het eten en drinken dat op een grote tafel gereed stond, een bezoek geregeld aan een klooster in de buurt, bewoond door nonnen. Was lang geleden dat ik een non van dichtbij had meegemaakt. In het klooster wonen er nog vijftien, nieuwe komen er niet bij. 
De vriend die de excursie had georganiseerd, was huisarts, nog steeds maar kalmeraan, ook van de nonnen. Ieder non die ten tonele verscheen, werd door hem gekust. Wij sloegen dat met warme belangstelling gade. Zelf heb ik een aangename huisarts. Ik zou haar graag kussen, maar dat lijkt me niet de bedoeling. Maar in Brabant is alles anders.
Het bestaan van de nonnen, allen op leeftijd, was lang noodlijdend geweest, maar daar hadden ze wat op gevonden: ze waren in de wijn gegaan. En niet zo’n beetje ook. Het terrein rond het oude klooster was een wijngaard geworden. Leverde 55000 flessen per jaar op. Ik dacht eerst dat ik het niet goed verstaan had, maar dat had ik wel. Het is echt waar wat ik vroeger op school leerde: God is mateloos vrijgevig als je ook iets voor Hem doet.