Mooier

Of ik erheen ga, weet ik nog niet, maar het interesseert me wel: ligconcerten. Ik lees over het pianistenechtpaar Jeroen en Sandra van Veen die al ruim 10 jaar ligconcerten geven, bij voorkeur in oude fabriekshallen, want ze houden ervan kale ruimtes met warme klanken te vullen. Daar worden we rustig van, vredig. 
Onlangs hoorde ik Jeroen en Sandra van Veen spelen op een uitvaart. De gelegenheid was tragisch, maar de muziek was betoverend, fragmenten uit de Canto Ostinato van Simeon ten Holt. Uiteraard dacht ik sterk aan de overledene, het was alsof de muziek me daarvoor de ruimte gaf, maar ik dacht ook nog aan veel meer, gedachten waaraan ik tijdens het dagelijks leven meestal niet toekom.
De ligconcerten worden razend populair. Het voorbeeld van het pianistenechtpaar worden door andere musici gevolgd. Waarom ik aarzel erheen te gaan, is omdat ik bang ben in slaap te vallen, niet doordat ik me verveel, maar het kan zijn dat ik té vredig gestemd raak. En ik weet ook dat wanneer ik in een andere omgeving dan mijn eigen slaap, schreeuwend wakker kan worden. Hoe dat komt, geen idee, maar dat kan natuurlijk niet tijdens een ligconcert. Zou een mooie boel worden.
Er komen ook veel jonge mensen naartoe. Toen ik jong was, waren ze er helaas niet. Eindelijk een meisje mee uit durven vragen en dan samen naar een ligconcert. Is toch wat anders dan wanneer je blijft staan of zitten. Tijdens het lichtconcert kun je je even voorzichtig naar haar toe draaien en met je ogen vragen of ze het mooi vindt. En als ze dan knikt met haar ogen, wordt alles daardoor nog mooier, niet alleen de muziek, niet alleen waar je bent, nee, alles. Soms kun je zacht heimwee hebben naar iets wat er niet was.