Ritueel

Over het jubileum van het Beatles-album Abbey Road wil ik ook iets zeggen. De plaat kocht ik inderdaad 50 jaar geleden, het jaar waarin ik 17 werd. Ik had al veel muziek in huis, maar was nog nooit zo geraakt als door dat album. Misschien is het niet helemaal waar, paar jaar eerder ook door Blonde on Blonde van Bob Dylan. Van Abbey Road kreeg ik echter een ontzettend zonnig humeur.
Wat ik al zei, ik was bijna 17, op het kookpunt van de puberteit, bijna altijd problemen met meisjes, groot verzet tegen alles wat gewoon was, en gezag, het bekende patroon. En wat Abbey Road teweegbracht had ik nog niet meegemaakt: alles werd lichter. 
Altijd als ik terug op mijn kamer kwam was het eerste wat ik deed die muziek opzetten. Dan pas was ik thuis. En op gemak, voor zover die stemming toen op mij van toepassing kon zijn. 
Heeft jaren geduurd. Natuurlijk hield dat op, zoals alles ophoudt. Wat bleef was dat ik wanneer ik van vakantie terugkwam, tijdens het uitpakken van de koffers naar Abbey Road luisterde. De overgang tussen de vakantiedagen en de nieuwe andere tijd werd zo overbrugd. 
De laatste jaren luister ik er haast iedere ochtend naar. In de kamer naast de badkamer staat een cd-speler, met Abbey Road erin. Voordat ik ga douchen zet ik die aan en het meesterwerk begeleidt alle ochtendhandelingen, tot en met aankleden. Verveelt het niet? Nee. De nieuwe dag kan het ritueel niet missen.
Als ik aan het werk ben, kan die muziek weer niet. Dan alleen klassiek, zonder woorden, trompetten en zeker geen orgel.
Bij een stukje als dit horen de Vier Jaargetijden van Vivaldi, ook al een jaar of 30. Geen opmerkelijke of gewaagde keuze, maar ik kan niet zonder. Is de zonsopgang in mijn werkkamer.