Concurreren

Woord kom ik voor het eerst tegen: vuurwerkdoolhof. Daarin raakt de politie de weg kwijt. Ja, dat hoort bij een doolhof. Als de weg daarin vinden een fluitje van een cent was, kon je het geen doolhof noemen. Maar het heeft niets recreatiefs. Gaat over regeltjes en de jaarwisseling. 
In veel steden mag niet overal meer vuurwerk worden afgestoken. Er zijn nog plekken genoeg, maar sommige mensen vinden het oneerlijk: waarom daar wel en hier niet? In de dorpen speelt deze problematiek niet, meen ik. Maar in de steden wordt dus een versnipperd vuurwerkbeleid gevoerd. Geeft gedoe. Feestdagen in Nederland, het is me wat. 
De kwestie ronden de pieten lijkt me afgeroomd, nu komt de vuurwerkdiscussie. En tamelijk vreugdeloze gang van zaken en dat is meteen het probleem: het gaat helemaal niet om vreugde. Daar zou vuurwerk een uiting van moeten zijn. Maar net zoals die vreugdevuren in Scheveningen niets met vreugde te maken hadden, is ook het afsteken van vuurwerk vooral een manifestatie geworden van feestvierders die niet zo veel met feesten hebben, maar sterk uiten dat ze recht hebben op ruimte om die met lawaai te vullen. Het is een vorm van schreeuwen. Zo zal er waarschijnlijk niet over gesproken worden in de praatprogramma’s, maar ja, het is ook moeilijk het patserige verschijnsel met regels te kanaliseren. Zou met velen weer een keer zeggen: stoppen ermee. Of alleen siervuurwerk. Kan iets moois hebben. 
Heb ik ook vaak gekocht, siervuurwerk. Ik vond het leuk net te doen alsof ik het leuk vond. Grappig concurreren met de buurman, die op oudejaarsdag ook grote pakketten in het schuurtje zet. We waren tot ver na middernacht bezig. Van onze intimi keek niemand meer. Nee zeg.