Gesprek

In een radioprogramma hoorde ik een man met een frisse stem spreken over een chip die hij onder zijn huid had laten aanbrengen. Daarmee kon hij binnenkort in winkels betalen. Had ik natuurlijk over gehoord, ben niet achterlijk, maar het is informatie waartoe ik afstand voel, niet omdat ik behoudend ben, maar bang dat er iets verloren gaat. Bijvoorbeeld het gesprekje over een betaalpas die het niet doet. De vrouw achter de kassa pakt die dan van je af en gaat die een paar keer over haar mouw wrijven. En dan doet hij het weer! Daar praat je ook even over. Niet dat het een gesprek is waarmee je veel opschiet, ik bedoel dat het verder weinig aan je toevoegt, maar toch is het een kleine gebeurtenis waaruit blijkt dat we allemaal maar mensen zijn die elkaar een beetje moeten helpen. Met een chip onder je huid heb je dat waarschijnlijk niet. Stel trouwens dat die chip het niet doet! Sta je daar met 45 boodschappen op de lopende band. “De chip doet het niet.” Verschrikkelijke mededeling. Maar ja, misschien doet hij het altijd.
De man in het radioprogramma zei dat de chip ook als huissleutel functioneerde en dat hij er allerlei apparaten mee kon aanzetten. Heb nog nooit gedacht dat het jammer is dat ik mijn geluidsinstallatie niet met een onderhuidse chip in werking kan stellen.
De chip als huissleutel betreur ik ook. Ik snap natuurlijk dat je die chip niet kunt vergeten en een huissleutel wel. Is lastig, maar het zorgt wel voor avontuur. Ga ik bijvoorbeeld naar de buren die heel erg van wijn en samenzang houden. Ook stond ik eens beteuterd naar de deur te staren, toen achter me een fijn iemand zacht vroeg: “Huissleutel niet bij je?” En er begon uit het niets een kort verhaal.