Jano van Gool

In de Pers

Montere Weemoed II, met Thomas Verbogt & Beatrice van der Poel - Gezien op 2 maart 2022, OBA Theaterzaal, Amsterdam  ... - Kester Freriks in: Theaterkrant lees meer
The Tree of Life. Soeben ausgelesen: Thomas Verbogt – „Wenn der Winter vorbei ist“ (2020) - Keine 100 Seiten und auch keine 50 Seiten, nein genau eine einzige Seite brauchte es.... - David Wonschewski in:  lees meer
Nieuwe roman van Thomas Verbogt, een wrokloze boomer - Thomas Verbogt zoekt naar manieren om van het leven te houden en er zin aan te geven.... - Rob Schouten in: Trouw lees meer

Recent

Er zijn nog geen toneelstukken toegevoegd

Vensterbanken

Sterk woord: puinruimer. Ook doordat er 2 keer ui in zit. Laat zich lekker uitspreken. Bovendien weet je dat het nooit over gewoon puin gaat, zoals bouwafval. Nee, een instelling of een organisatie of bedrijf. Er is dan iets goed mis. De puinruimer komt nooit van binnenuit, maar van buitenaf. Uiteraard meldt hij zich niet zelf aan, nee, een puimruimer wordt gestuurd. De bedoeling is dat de puimruimer niet alleen puin ruimt, maar ook voor iets zorgt wat daarvoor in de plaats komt, of voor iemand. Door puin te ruimen komt daar ruimte voor.
Het interessante is dat wanneer de overheid dat doet, een puinruimer sturen dus, het dan te laat is voor een nieuwe fase. De puinruimer kan puin ruimen tot hij een ons weegt, maar er doet zich tussen de brokstukken niets meer voor. 
Neem het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR), dat in haast ieders leven éven een érg belángrijk bureau was. Al jaren een puinhoop. Saai om dat telkens opnieuw te moeten lezen.
De overheid stuurt er een puinruimer heen, voormalig ProRail-directeur Pier Eringa. Als ik de overheid was zou ik niet iemand die ook maar iets met proRail of NS te maken had, tot puinruimer benoemen. Misschien krijgt daarom deze puinruimer `een zwaargewicht’ aan zijn zijde. En dat is Alexander Pechtold. Waarschijnlijk omdat hij goed kan uitleggen waarom het niets wordt met het puinruimen.
Mijn rijbewijs haalde ik 14 jaar geleden, na een paar mislukte pogingen (6). Het gebouw van het CBR in mijn woonplaats ken ik goed. Het lijkt op een Bulgaars crematorium, met in de vensterbanken nogal wat planten die op verbranding wachten. Nog steeds rijd ik er soms langs om blij te beseffen dat ik er al 14 jaar niets meer te zoeken heb.