Overhoop

Ineens ging het er vaak over: de Boze Witte Man. Weet niet meer wat de aanleiding was. Ja, de Boze Witte Man zelf, maar iemand moet erover begonnen zijn. 
Al een tijdje zegt niemand het meer, terwijl ze er wel nog zijn, Boze Witte Mannen, ja nou. Maar misschien is de aanduiding discriminerend of demoniserend. Er zijn trouwens ook Boze Witte Vrouwen, maar die worden nooit zo genoemd. Als er een Boze Witte Vrouw binnen mijn gezichtsveld komt, kijk ik om me heen of er een uitweg is, bij Boze Witte Mannen ook wel, maar iets minder.
Gisteren trof ik weer eens een echte Boze Witte Man. Een taxichauffeur. Nu zijn er in die beroepsgroep enorm veel Boze Witte Mannen, maar het leek wel alsof hen van hogerhand was opgedragen zich een beetje gedeisd te houden. Soms werkt dat. Denk bijvoorbeeld aan een Franse president in de jaren tachtig, Mitterand, die in een televisietoespraak zijn volk opriep buitenlandse toeristen voortaan vriendelijk als gewone mensen te behandelen. Dat lukte zeker een jaar of vijf.
De taxichauffeur van gisteren richtte zich niet speciaal tegen mij, maar daar is ook alles mee gezegd. Toen ik mijn bestemming opgaf, zei hij fel: “Komt goed uit. Ik woon daar in de buurt. Kan ik lekker naar huis.” Dat laatste begreep ik, er is haast niets zo aangenaam als lekker naar huis gaan. Ik voelde echter dat hij grauw zou uitleggen waarom. Zo geschiedde. Ik deed mijn best zo vaag mogelijk te luisteren, maar hoorde toch onder meer dat hij als taxichauffeur haast niets meer mocht, dat hij al een boete kreeg als hij op sommige plekken stopte om een klant op te pikken, maar dat je wel zomaar iemand overhoop mocht steken. Scheelde enorm dat hij niet zei wat hij echt wilde zeggen.