Haardvuur

November is een strenge, introverte maand. Het is aan de hemel en de bomen te zien. Er valt niet mee te spotten en mensen die normaal dansend door de dagen gaan, laten dat in november wel uit hun hoofd. Het is menens. Waarmee? Met alles. Er is een lied van Tom Waits dat November heet. Daarin is de maand ook te hóren, de harde grond, de koude wind, het dunne laagje ijs op modderige karrensporen, de natte ochtendmist boven de akkers.
Ik hoor mensen in mijn omgeving ook niet zeggen dat ze een weekje weggaan. Normaal is dat om de haverklap het geval, maar in november niet. De maand verbiedt dat, zoiets.
Mijn huisarts is een uitzondering. Ik wilde een afspraak met haar maken, maar ze zei dat het pas over een dag of tien kon, want “ik ben even een weekje weg”.
Ik vroeg, het was eruit voordat ik er erg in had: “Ga je wandelen in Schotland?”
Dat leek me iets voor haar. Ook voor mij trouwens, ook al ben in geen fanatiek wandelaar meer. Maar november in Schotland is natuurlijk aantrekkelijk. Als je niet in de steden bent, kun je er trouwens niets anders dan wandelen. En dan in de namiddag whisky drinken bij haardvuur, het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn.
Mijn huisarts zei: “Nee, diepzeeduiken bij Madagascar.”
Ik liet niet merken dat ik snel naar adem hapte.
Ik zei dat mijn moeder altijd zei wanneer ik iets in de watersportsfeer ging doen: “Niet verdrinken, jongen.” Ik beloofde dat dan.
Mijn huisarts knikte: “Mijn moeder zegt dat ook altijd. En ze vraagt dan meteen of ik begraven of gecremeerd wil worden.”
Ik zei dat ik dat praktisch vond. Waarschijnlijk had mijn moeder dat ook willen vragen, want daarover hadden we het nog nooit gehad, maar ik denk ze me niet onrustig wilde maken.