Ponden

Op de fitnessclub wijst de coach naar de fiets waarop je hard nergens heen kunt fietsen, en zegt dat we calorieën gaan verbranden. Hij zegt we, maar bedoelt dat ik dat ga doen. Ik geef er ook meer aanleiding toe.
Terwijl ik naar het apparaat loop, denk ik aan de feestdagen, aan de decembermaand. In de media gaat het dan behalve over feestdagen, logisch, ook vaak over calorieën, soms grappig `pondjes’ genoemd, bijvoorbeeld in de vraag: “Hoe komen we van de overtollige pondjes af.” Met mijn allergie voor verkleinwoorden probeer ik verschil te zien tussen pondje en pond, maar dat zie ik niet. De vraag hoe we van overtollige pondjes afkomen klinkt natuurlijk luchtiger dan wanneer het over overtollige ponden gaat. Dan is het meteen een enorm karwei. En tijdens de feestdagen hebben we wel iets anders aan ons hoofd.
Calorieën dus. O ja, ik zie op tegen het gezeur erover. En de tips. Uiteraard zijn er mensen die er ook aan vastknopen dat het allemaal best wat minder kan. Dat is waar. En dat is ook zo’n beetje de enige reactie die we in petto hebben: ja, dat is waar. Ben benieuwd wanneer ik dit jaar voor het eerst `consuminderen’ hoor, wat voor iemand die niet van woordspelingen houdt erg moeilijk is.
Inmiddels zit ik op de fiets. De coach zegt dat we 150 calorieën gaan verbranden: “Kan me niet schelen hoe lang je erover doet.” Ik zeg: “Fijn.” 
De coach draait zich om en wendt zich tot de andere sporters: “Dames en heren, als we over 150 calorieën spreken, hebben we het over 1 glas wijn.” Dan zwijgt hij, hij kent zijn pappenheimers, en ook het effect van zijn woorden.
Ik doe er bijna 18 minuten over om ze weg te werken. De coach zegt: “De volgende keer behandelen we de Big Mac.”