Satire

Zelden ben ik opgetogen als iemand zegt: “Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.” Of andersom. De vraag die dan komt, weet ik: “Wat wil je het eerst horen?” Ik geef zelden een antwoord waarover ik tevreden ben. In een ziekenhuis of bij de huisarts wil ik helemáál niet dat deze kwestie aan de orde wordt gesteld. Als goed en slecht nieuws hand in hand gaan, lijkt dat een beetje grappig, maar dat is het zelden.
Op de radio hoorde ik over de nieuwe omroep die eraan zit te komen. Een woordvoerder zei: “Wij worden de eerste Peter R. de Vries-vrije omroep.” Ik dacht meteen: ik heb de aankondiging niet gehoord, maar zou iemand gezegd hebben dat die goed en slecht nieuws heeft? Dat is het dan het goede. Ik moet verder niet zeuren, want ik kijk nauwelijks meer, maar als ik de televisie aanzet, áls, zie ik bijna altijd Peter R. de Vries, meestal als hij nog aan het woord moet komen. Verongelijkt en verveeld wacht hij op zijn beurt. Ik zet de televisie dan weer uit en van opluchting ga ik zacht zitten spinnen. 
Ik spitste de oren toen het over die nieuwe omroep ging en al gauw wist ik dat ik in het slechte nieuws was beland. 
Ongehoord Nederland, zo heet die omroep, we hebben het waarschijnlijk allemaal gehoord. Wordt de omroep van de PVV en Forum voor Democratie. Ik hoorde de namen van de initiatiefnemers en toen werd het slechte nieuws nog slechter. Iedere dag begint onze televisie met een vrolijk rechts geluid. Is best te doen, als je maar niet de hele tijd al te aandachtig luistert. Vrolijk rechts geluid kan ook minder vrolijk: Ongehoord Nederland. 
Beloofd wordt satire, ah, satire. Beloofd wordt een Sinterklaasjournaal met Zwarte Pieten. Ongehoord Nederland is nu al tragisch.