Dobbelsteen

Heb je dus hard aan een sinterklaasgedicht gewerkt. Alles rijmt, er zit een lekker ritme in, hier en daar ook een grapje. En dan wordt het dus slécht voorgelezen! Degene voor wie het bedoeld is, kán het niet, snapt grapjes niet, slaat per ongeluk een regel over, legt klemtonen verkeerd. Het is belangrijk van tevoren te beseffen dat dit mogelijk is. Oefen in de spiegel alvast op een blik die laat zien dat je niets, maar dan echt niets erg vindt.
Ook ernstig: het gedicht wordt onderbroken en van commentaar voorzien. Dat doet Bert altijd, maar je moet er ieder jaar aan wennen. Je hebt bijvoorbeeld geschreven: `Misschien is Sinterklaas wat fel / maar ja, je maakt ons leven tot een hel.’ Bert leest niet verder, zet zijn bril af en zegt verontwaardigd dat het allemaal toch wel meevalt. Niemand reageert op die woorden. Er ontstaat spanning. Ook hier geldt: voor de spiegel oefenen. Je roept: “Wie wil er nog iets drinken?”
Of je krijgt iets waarmee je niets kunt: zes geurkaarsen in een geinige doos. Kreeg je vorig jaar ook. Toen zei je dat het zo leuk was dingen te krijgen die je zelf niet zou kopen. Je kunt nu niet ineens een ander standpunt innemen, zeker geen afwijzend.
Of een reusachtige dobbelsteen van zacht materiaal. Je begrijpt het doel van het geschenk niet, maar vindt het stom daarnaar te informeren. Het gedicht is ook niet verhelderend. Je zegt dat je het straks nog even in alle rust gaat lezen en vouwt het zorgvuldig op. Daarna geef je een teder klapje om de reusachtige dobbelsteen.
Of een cadeau waarvan je zeker weet dat je het later op de avond nog een keer krijgt. Je weet ook van wie. Is je eigen schuld. Ondertussen waait de wind door de bomen of juist niet.