Werkkamer

Vorige week schreef ik over de huiselijke ruzies rond het versieren van de kerstboom. Die horen erbij. Als het harmonieus gaat, wordt Kerstmis vast net iets te saai.
Eergisteren las ik een stuk in Trouw over de kerstdrukte in een tuincentrum in Malden. Ik mijd tuincentra, wil er zelfs niets over lezen, maar nu wel. Omdat het over kerstbomen ging dus. In het artikel komt een echtpaar aan het woord dat zegt een perfecte kerstboom te willen kopen. Ik citeer: “Het voelt bijna als het kopen van een nieuw huis.” Zoiets had ik nog nooit gehoord, maar ineens snapte ik wel waarom er soms al ruzie ontstaat bij de kerstboomverkoper. De bedrijfsleider van het tuincentrum in Malden ziet inderdaad dat daar `de kerststress’ kan toeslaan.
Ik snap dat het kopen van een boom om overleg vraagt. De verkoper is meestal niet de beste adviseur. Je moet het samen oplossen. Ik ben dan geen goede partner, omdat mijn oog altijd valt op een zielige boom die in een hoekje staat, met een wat schrale uitstraling. Per ongeluk met de rest op de vrachtwagen gezet. Een boom die niemand wil dus.
Heb ik ook op rommelmarkten. Zie ik een erg treurige schemerlamp die op het einde van de dag vast onverkocht bij het vuilnis wordt gezet. Dan denk ik: kom maar.
Vaak nam ik al een zielige boom mee. Thuis moest ik dan uitleggen waarom. Dat kan ik. Even later was het dan:
“Jongens, we gaan een boom kopen. Nee, die daar is van Thomas. Voor op zijn werkkamertje.” Mijn werkkamer is best groot, maar met een zielige kerstboom is het ineens een werkkamertje.
Ik zet de zielige kerstboom naast mijn bureau neer. Daar hang ik dan later de versiering in die te lelijk is voor de kerstboom in de woonkamer. Die vind ik het allermooist.