Zwembroek

We schudden de zoete kerstmuziek van ons af, kammen het kaarsvet uit ons haar en zoeken tastend naar de orde van de dag, die vreemde orde tussen Kerstmis en de laatste dag van het jaar. 
Ik probeer me een beetje op daadkracht te concentreren, maar die leidt in mezelf een stamelend leven. Dus kijk ik wat om me heen en zie dat er een nieuwe bezorgdienst komt. Bezorgdiensten spelen een belangrijke, soms zelfs essentiële rol in ons bestaan. 
Die nieuwe bezorgdienst noemt zich persoonlijk. De bezorger ziet eruit als een ober, bezorgt het pakje en wacht even af of de inhoud naar wens is. Ik heb er geen ervaring mee, maar veel mensen bestellen iets wat ze meteen weer retourneren, omdat het bestelde ding tegenvalt of kleren niet passen. De nieuwe bezorger wacht dus af of het bestelde voldoet. Zo niet, dan neemt hij het mee terug. Of zij. 
Ik weet niet hoe het gaat. Ik neem aan dat we de bezorger niet buiten voor de deur laten staan, zeker niet in deze gezellige maand. Kopje koffie misschien en ondertussen pas je je nieuwe kleren. Over de benauwende situatie denk ik even na, wat ik liever niet doe. Maar ik zal met veel mensen gemeen hebben dat ik het passen van kleren een deprimerende gang van zaken vind, zeker als de verkoopster of verkoper complimenten of advies geef. “Die kleur pas perfect bij uw haar.” Of: “De broek tekent goed af.” Ik weet niet wat ik moet zeggen en kijk in de spiegel, probeer te zien wat ik zou moeten zien, maar zie dat niet. Ik wil alleen maar weg, naar buiten, het daglicht in, de straat uit. 
En nu thuis onder toezicht te gaan passen? Ik denk vast: ach, de bezorger is helemaal hierheen gekomen, het is best een leuke zwembroek. Leuk die leuke clowntjes erop!