Bedeesd

Ergens las ik dat iemand al pleitte voor Het Woord van 2020. Dat is: nieuwjaarsbegroetingsstress. Ben ik niet voor. Zo’n woord moet langer geldig zijn dan alleen de eerste dagen. Of weken, want er zijn ook mensen die op 21 januari vragen: “Mág het nog?” En voordat je er erg in hebt, knallen er drie pakkerds tegen je wangen. Is allemaal prima, maar ik kan er ook licht gespannen van worden: wie niet, wie wel en dan vooral hoe, met welke intensiteit. Nieuwjaarsbegroetingingsstress. Woord is helaas niet sterk, het heeft een wat bonkig ritme. Bovendien zit er té veel in. Maar goed, van wat het betekent, begrijp ik alles. Daarom ben ik nogal opgelucht dat ik deze eerste dagen van het jaar ergens ben waar ik nauwelijks iemand tegenkom. Een dorp aan zee is altijd een uitstekende locatie, maar aan het begin van het jaar helemaal.
Waar ik ook niet tegen kan, is een vraag als: “En? Nog goede voornemens?” Gelukkig is er veel goedbedoeld, dit ook, maar wat te antwoorden? Beste is: nee. Ook als je ze wel hebt. Als je ja zegt, moet je ook onthullen welke. Van de meeste goede voornemens is het beter als je erover zwijgt. Maar ja, `Ik houd ze liever voor me’ klinkt meteen zo geheimzinnig, gewichtig ook. Wat ben je van plan? Staatsgreep? Geslachtsverandering? Sekte stichten?
Vervelend is ook het gezeur over alcohol. Merkte ik vorige maand al: mensen die in januari niet drinken, voor die gang van zaken zelfs een Engelse naam hebben en daarover willen praten: “Is bést moeilijk” of “Je moet het vaak uitleggen”. Allemaal waar, maar ook hierbij pleit ik voor introverte waardigheid. Groot goed: introverte waardigheid.
Maar ik heb makkelijk praten. De zee stemt je altijd bedeesd, in januari zéker.