Daglicht

Graag citeer ik hier regelmatig mijn moeder. Het is het zinnetje: “Wat kunnen ze toch veel, jongen.” Zei ze vaak, vol vrolijke oprechte verbazing. Het ging dan om uitvindingen, ontwikkelingen, apparaten die het dagelijks leven makkelijker maakten. In mijn gedachten hoor ik het haar nog steeds zeggen. Nu bijvoorbeeld: in sommige kledingwinkels komt een apparaat waarop je kunt zien welke maat je hebt. Ja, die kun je ook onthouden, maar soms verschilt het per kledingstuk. Ik zeg dit niet goed, maar iedereen snapt wat ik bedoel. Je gaat voor dat apparaat staan en vervolgens wordt je lichaam gescand. Klaar.
Voor mij is het kopen van kleren nooit een gebeurtenis waarop ik me verheug. In een meestal te kleine ruimte achter een gordijntje iets passen dat te klein of te groot blijkt. En daarna dus nog een keer. Ik ben niet iemand die snel in de ban raakt van grote woede. Dan wel. Die woede wint aan kracht omdat het onduidelijk is waarop die zich richt. In principe bevind ik me uit vrije wil in die winkel. Ik weet dat ik de boel ook via internet kan bestellen, maar dat doe ik niet, want ik ben een voorstander van winkels waarin je naar binnen kunt. 
Met het scannende apparaat wordt dit onderdeel van het leven dus minder bedrukkend. Ik vermoed dat ik om die reden niet vaker naar zo’n winkel ga. Dat gevaar is er. Voordat je er erg in hebt zit je in de schuldensanering. Vaak gaat daaraan een moeiteloze gang van zaken vooraf.
Wat ik echter vooral ga missen is opluchting. Na het gesodemieter in die pashokjes en krampachtige gesprekjes (ligt aan jou) met het personeel weer op straat staan, in het volle daglicht en met hart en ziel beseffen dat het voorbij is.
Opluchting is lichtgevend.