Strikt

Van heel veel weet ik niet hoe het precies hoort, terwijl ik toch vaak in een omgeving ben waar beleefdheidsregels voor niemand geheimen hebben. Heb ik het nu over, over etiquette. 
Ik ben ervan overtuigd dat ik me zelden onbeleefd gedraag, maar de regels daarvoor vergeet ik meestal. In de NRC lees ik een artikel over deze kwestie. Er komt een deskundige aan het woord die overal cursussen geeft. Jan Jaap van Weering heet hij en draagt een oranje stropdas omdat die een aaibare uitstraling heeft. Daar heb je het meteen: over dat soort dingen denk ik nooit na, terwijl ik best aaibaar door het leven wil.
Neem bijvoorbeeld de handdruk, een simpel, aangenaam gebaar. Hoeveel handen schud ik op dagen vol sociale drukte? Behoorlijk wat. Ik lees nu: nooit langer dan drie seconden. En maar twee keer `pompen’. Laatste woord zou me niet meteen te binnen schieten, maar helder wat er wordt bedoeld. Ik ontmoet zo nu en dan mensen die hun andere hand ook bij de handdruk gebruiken. Daardoor krijgt de handdruk iets intiems. Niet duidelijk of dat mag. Ik vrees van niet. Punt zal zijn: wil ik zo’n handdruk op dat moment?
Ik doe altijd mijn best vrolijk, vooral vrólijk te verbergen dat ik verlegen ben. Paar jaar geleden besloot ik dat ik echt moest leren mensen zoveel mogelijk aan te kijken. Mijn verlegenheid jaagt mijn blik snel een andere richting uit. De etiquettedeskundige zegt dat je als man (houd ik het nu even op, want dat ben ik) een vrouw bij de eerste kennismaking nooit langer dan tien seconden mag aankijken. Als het langer duurt `is het seks of oorlog’, citeer ik. Vind ik nogal wat.
Best lang, tien seconden, maar ik moet ze wel strikt in de gaten houden, als verlegen persoon.