Last

Als je denkt `We zien het tegen die tijd wel’, is dat een matig standpunt. Ik denk het vaak, misschien te vaak, en zit daarom ook vaak, te vaak op de blaren. Ik dacht het aan het begin van sommige ontwikkelingen en ineens is het te laat om daarin nog in te stappen. Ook bij sommige waarschuwingen. De muizenplaag bijvoorbeeld. Lees ik veel over. Nee, niet goed gezegd: ik zie dat er veel over te lezen valt, maar ik lees het allemaal maar met één oog, want ik denk: we zien het tegen die tijd wel. Wie zijn we? Wanneer is het tegen die tijd? Wat ga ik dan zien?
Wat me wel even behoorlijk bezighoudt, is dat muizen helemaal niet speciaal van kaas houden. Mijn hele leven ken ik cartoons en tekenfilms met kaas etende muizen, altijd is ons geleerd een muis met kaas naar de muizenval te lokken, en ineens is dat dan onzin. Hadden ze dat dan niet eerder kunnen zeggen? Maar ja, heb ik last van het nieuwtje. Nou nee, het verbaast me alleen krachtig.
Heb ik last van muizen? Ook niet, terwijl ik in een oud huis woon. En daar zijn ze dus, want dat hoort nu eenmaal bij een oud huis. Ik merk het meer dan dat ik ze zie. En als ik ze zie, voel ik geen verontrusting. Meestal is het er maar één, maar of het telkens dezelfde is, geen idee. Het is ’s avonds laat en stil in huis, ik zit te lezen en dan kan het zijn dat er een te voorschijn komt. Ik kan het niet helpen, maar zeg zacht `Hallo’ of nog tuttiger `Wie hebben we daar?’. 
Af en toe logeert hier de logeerpoes Fons, een autoriteit in de buurt waar hij woont. Hij komt regelmatig met gehavende oren thuis. Maar van een muis schrikt hij zich hier rot.
Zelf vraag ik me af: Wat is erger, een muis of een mens? Misschien een stomme vraag, maar ook niet.