Mand

Vorig jaar was het aan me voorbijgegaan dat die bestond: De Politieke Integriteitsindex. Keurige woorden voor de simpele vraag of politici de boel niet besodemieteren, en besodemieteren moeten we breed zien. Kan van alles zijn, vriendjespolitiek, valse beloftes, leugens, oplichterij, enzovoort, laten we zeggen: affaires. 
De VVD scoort het hoogst, daarna locale politici. Is er een verband tussen de eerste en tweede plaats? Ik denk het wel en dan heb ik het niet over doodernstige kwesties, maar vooral over opportunistisch gesjoemel. Komt vooral door het zinnetje: “Dat regel ik wel even.” Woorden die vaak worden uitgesproken aan de borreltafel, en ook een borreltafel moeten we breed zien, het gaat vooral om de sféér van de borreltafel. Volgens mij neemt de borreltafel in het leven van VVD-ers en lokale politici een prominentere plaats dan bijvoorbeeld bij SGP-ers en GroenLinksers. Ik had het niet verwacht, maar het CDA steekt gunstig af bij de VVD en de locale politici.
“Ik regel het wel even.” Link zinnetje, ook door dat `even’. Wat erin wordt beloofd, is zelden makkelijk waar te maken en dan moet je iets gaan bedenken waardoor het toch lukt en wél makkelijk lijkt. Dan gaat het mis. Als iemand tegen mij zegt “Ik regel het wel even” vraag ik altijd hoe. En dan wil ik graag een antwoord dat ik kan overzien, wat nog iets anders is dan begrijpen.
In het commentaar op De Politieke Integriteitsindex lees ik dat het opvallend is dat politici die door de mand vallen zelden “Het spijt me” zeggen, nee, meestal komen ze met een smoesje. Je wordt er altijd beter van als je kunt zeggen dat iets je spijt. Als je serieus denkt dat smoesjes wérken, maak je jezelf belachelijk. Grappig!