Zakdoekjes

Hoe de situatie vandaag is, geen idee, maar gisteren hoorden we dat de eerste coronapatiënt zich gemeld had. Bij een ziekenhuis in Tilburg. Is overigens niet de bedoeling, hoorde ik gisteren ook, op de radio. Beter is als je naar het ziekenhuis bélt en dan komen ze naar jou toe, bijvoorbeeld om te kijken of je thuis niet in quarantaine kunt liggen. Aan welke voorwaarden moet je huis voldoen om dat mogelijk te laten zijn? Ik moet de vraag nog simpeler maken: is die situatie hier in huis te creëren? Dan denk ik meteen: kan het in mijn werkkamer, want dan kan mijn kleine onderneming door blijven draaien? 
Terwijl ik me dat afvraag besef ik dat ik niet eens weet hoe ik me dan voel, terwijl daarover toch al veel is gepubliceerd, niet over hoe ik me voel, maar over de symptomen. Daar heb ik me niet in verdiept. Waarom niet? Omdat ik dacht, en nog steeds een beetje denk: dat zie ik tegen die tijd wel. Door schade en schande moet ik beter weten. Veel te vaak heb ik in mijn leven gedacht: dat zie ik tegen die tijd wel. En ineens was dan die tijd aangebroken en keek ik vragend en doelloos om me heen.
Zo wist ik ook niet dat er mensen zijn die preppers heten. Die hebben zich efficiënt voorbereid op noodsituaties, hebben dus kilo’s zakdoekjes in huis, desinfecterende gel, dat soort dingen. Mondkapjes natuurlijk! Er zijn prepshops. Wist ik ook niet. Maken gouden tijden door. Ik gun iedereen het beste en mezelf ook, maar dan moet ik toch eindelijk eens beginnen te kijken wat de huid van de tijd van me verlangt. Op diverse plekken in huis ligt een doosje Paracetamol (viel me laatst plotseling op), maar daar heb je natuurlijk niks aan. Waarom ontwijk ik vaak de vraag wat de eerste stap is?