Zorg

Op de middelbare school moest je bij wangedrag meestal individueel nablijven, op de lagere school was dat collectief. Een paar jongens (ik zat op een jongensschool) hadden zitten klieren en daarom mocht de hele klas een uur of langer niet lekker naar huis. Het waren vervelende jongens die hadden zitten klieren. Je had ook leuk kwajongensachtig klieren, maar daar deden ze niet aan. Nee, het waren naarlingen. Soms kon je in die dagen ook iets regelen door iemand in elkaar te slaan, maar dat ging bij die jongens niet. Ze waren groot en door het vele klieren sterk geworden. Wat we van de meester moesten doen tijdens het nablijven, weet ik niet meer, misschien alleen maar `netjes stilzitten’ (dat was het, geloof ik), maar ik was vooral bezig mijn teleurstelling te kalmeren. Ik wilde weg, naar mijn eigen wereld.
Uiteraard dacht ik daar maandagavond aan toen we nog één waarschuwing kregen van de ministers. De burgemeester van Nijmegen zei vorige week dat we allemaal in de zorg zaten. Vond ik sterk gezegd, maar blijkbaar vinden veel mensen dat toch moeilijke woorden. Misschien moet het anders: “Jullie hebben de bazen van het land gehoord. We gaan dus niet meer met ons allen naar het… Ja, zeg het maar, je weet het best, naar het b… Ja, met al die bomen, ja. We gaan dus niet meer met ons allen naar het? Goed, ik zeg het nog één keer, maar dan moeten jullie het wel onthouden: we gaan niet meer met ons allen naar het, ja, naar het bos. Dat wisten jullie wel, maar jullie waren het even vergeten, hè. Anders komen er meneren en mevrouwen in, moeilijk woord, camouflagepakken en die kunnen heel boos zijn, hoor. Die zeggen dan dat jullie naar binnen moeten. En ook nog centjes betalen!”