Expositie

Weer zo’n initiatief dat we innig mogen omhelzen. Het is in principe voor kinderen bedoeld: op berenjacht gaan. Het gaat hier om knuffelberen die in huizen achter de ramen te zien zijn. Je gaat met je kind of kinderen een ommetje maken en wijst dan: kijk daar! En daar zit of staat dan een beer. Meestal zitten, dát doen deze beren, op hun gemak. 
Ik ben er een groot voorstander van dat een kind vroeg in het leven een beer krijgt. Of een pinguïn. Is de eerste vriend. Een bondgenoot, mag je ook zeggen. 
Ineens kan de beer of de pinguïn ook nog meer gaan betekenen, niet te lang natuurlijk, want het gaat in wezen om een intieme relatie. Maar het moet even, want het is een moeilijke tijd en die vraagt onder meer om liefdevolle maatregelen. Het dier voor het raam is een topmaatregel. Je kunt er ook een verhaal bij bedenken en daarom is het ook goed voor de volwassene die het kind begeleidt op de berenjacht. Of pinguïnjacht.
Je kunt het doortrekken. We zetten allemaal iets voor het raam wat ons dierbaar is en/of wat we weergaloos mooi vinden. Iedereen die een ommetje maakt, loopt dan langs een onthullende expositie. Misschien mogen we binnenkort geen ommetjes meer maken, maar nog wel naar een winkel of de dokter, maar dan ook nog: onderweg is meer te zien dan anders. Kan een schilderij zijn of een beeld(je). Of iets anders, iets uit een ver land. Je mag natuurlijk niet met te veel mensen voor het raam blijven staan, je kunt het ook al lopend vanuit een ooghoek zien en morgen nog een keer en overmorgen weer of hé, nu staat er iets anders op 57. 
Ik hoorde gisteren in een televisieprogramma iemand zeggen dat we van een ik- samenleving naar een wij-samenleving gaan. Dit helpt ook!