Intiem

Woorden als `troost’ en `bemoediging’ boeten deze dagen een beetje aan waarde in. Ze worden te vaak gebruikt. Is niet erg, maar we moeten natuurlijk niet te snel denken dat het zomaar lukt, iemand troosten of bemoedigen, door alleen maar te zeggen dat je dat doet. Ik heb het niet over alles wat we bedenken en laten merken om onze waardering te uiten voor de mensen die voor ons zorgen. Maakt niet uit hoe we dat doen, kan ook nooit genoeg zijn, ook niet gek genoeg of bijzonder genoeg.
Deze week was er rumoer over dat lied dat wel 100 Bekende Nederlanders hebben gezongen. Om ons te troosten en te bemoedigen. Merendeel van die bekende Nederlanders kende ik niet, merkte ik toen ik het lied gezongen zag. Het lied zelf staat zo ver van me af dat ik niet eens kan zeggen dat ik er niets aan vind, maar wat ik bedoel is dat niemand moet denken dat wie dan ook erdoor getroost of bemoedigd wordt, ook niet de mensen die het lied enorm waarderen en heel erg van al die Bekende Nederlanders houden. Voor troost en bemoediging is iets anders nodig. Niet iets algemeens.
De drie meisjes die Bohemian Rhapsody zingen, Og3ne, is voor mij troostrijker, terwijl ik het in de versie van Queen een beroerd lied vind, maar ze zingen het teer, intiem en doen hun best er echt iets moois van te maken. 
Schoonheid kan troosten. Ik heb het met schoonheid die ontroert. Ontroering is altijd troostend. En troost zorgt meestal voor bemoediging. Zo werkt het, meen ik. Om het bij muziek te houden: veel van Leonard Cohen. Het lied dat Bob Dylan begin deze week de wereld in stuurde. Ja, de Matthäus Passion, niet alleen in de paastijd, altijd.
Kan ook de schoonheid van een gebaar zijn. Of van je onmacht. Of je tranen.