Bedoeling

Altijd als er ergens een interview staat met de Nijmeegse hoogleraar psychologie Ap Dijksterhuis, lees ik dat graag. Alleen al omdat hij geluksprofessor wordt genoemd. Ben ik vaag jaloers op.
Gisteren werd ik in deze krant op mijn wenken bediend. “Ga iets doen, daag jezelf uit” staat er boven dat interview. Krijg ik er meteen zin in, in dat interview en doen wat daar staat. 
Dat ik verder veel open deuren tegenkwam, geeft niets, want veel kan niet vaak genoeg worden gezegd. Dus niet te veel drinken, af en toe bewegen, een project beginnen in je eigen omgeving. 
Belangrijk ook: voorkomen dat je slachtoffer wordt van `vervelende emoties’, zoals angst en al te veel zorgen. Is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar hij heeft gelijk: je moet niet ergens in gaan hangen, want dan kun je je op den duur niet meer bewegen, letterlijk en figuurlijk. Ik zeg graag wat ik denk dat hij bedoelt, omdat ik als ik later groot ben ook een beetje geluksprofessor wil worden.
Een advies was helemaal nieuw: je elke avond afvragen wat je goed gedaan hebt. En dat dan opschrijven. Hij noemt het een truc om positief te blijven. Heb ik nog nooit gedaan, ja, wel positief zijn, maar tevreden notities over mezelf maken. Gisteravond kwam het er niet van, drukdrukdruk, maar vanavond ga ik het doen.
Maar ja, wanneer vind ik dat ik iets goed doe? Afgelopen dagen had ik af en toe de neiging zacht te gaan schreeuwen tegen mensen die je tegemoet komen en niet nadenken over die anderhalve meter omdat ze enorm met hun mobieltje in de weer zijn. Niet gedaan. Mag ik daar tevreden over zijn of is het gewoon niet de bedoeling dat ik zacht schreeuw, hard ook niet? Zulke vragen kunnen een project zijn. Ja!