Duim

Perspectief is alles. Begrijpelijk dat er een dringend beroep op onze premier wordt gedaan dat woord om de zoveel zinnen uit te spreken. En het niet zomaar even noemen, er moet ook een beloftevolle glans omheen hangen.
Dagelijks passeer ik het café waar ik vaak in de namiddag een uurtje zit na te denken over de dag. Ik heb de indruk dat ze alles in de verf hebben gezet en ook zag ik er eerder deze week iemand met een kolossale zaag rondlopen. Ik hoop dat het café nog lijkt op het café zoals het was voordat alles dicht moest. Een café veranderen is linke soep. Om van `verfrissen’ nog maar te zwijgen. Je moet als klant over een tijdje niet denken: waar ben ik nu beland, hoor ik hier nog wel, moet ik ook niet als een haas nieuwe kleren gaan kopen en een frisse wind door mijn kapsel laten jagen?
Maar ze zien me wel terug. Het café staat te popelen hier op de hoek. Soms zie ik het hoofd van de eigenaar claustrofobisch en licht verwilderd naar buiten kijken in de hoop dat dadelijk de premier voorbij fietst en een bevrijdende duim omhoog steekt.
Maar ja, hoe gaan ze het daar doen? Het is een klein, hoofdzakelijk smal café. Als je die anderhalve meter handhaaft, kunnen er zes klanten in. In principe ben ik daar een voorstander van, want ik houd van stille cafés, maar ik snap ook wel dat je zo de kleine en grote economie geen zwieper kunt geven.
Hoe kan de overheid nu al die hardwerkende mensen helpen? Niet door in iedere zin `perspectief’ te zeggen.
Misschien wel door te beloven voorlopig niet moeilijk te doen met belastingen en vergunningen en zo.
Misschien zeggen verstandige mensen dan: ja, maar dan is het einde daar zoek. Kan. Eerst maar eens opnieuw beginnen. Enorm opnieuw.