Strandkleding

Er zijn vast mensen die het op de Dag van de Arbeid niet over funshoppen willen hebben, maar ja, de premier begon erover. Dat de teugels misschien iets losser lijken, maar dat we alsjeblieft niet meteen moeten gaan funshoppen. Hij kent zijn pappenheimers: als je even niet oplet, gaan we grenzen opzoeken en is het funshoppen geblazen. Verbieden vindt hij te kinderachtig, maar het liefst zou hij het wel doen. Hij zal zich echter afvragen waar je blijft als je het als premier van een land in nood over funshoppen moet hebben,
Persoonlijk vind ik funshoppen een tragische bezigheid, maar ik heb makkelijk praten, want ik houd niet van shoppen. Ik noem het trouwens niet shoppen, ik geloof dat ik het woord nog nooit heb uitgesproken, maar ik heb het ook niet over kids als ik kinderen bedoel. Als je zoiets zegt, is er vaak meer aan de hand dan strikt noodzakelijk is. Een vooroordeel, ik weet het. Ik ben nergens zeker van, maar wel dat ik hier thuis op de vraag wat ik ga doen, nooit zal zeggen: “Ik ga lekker shoppen.”
Weet natuurlijk heus wel wat het is. Ik zag ze afgelopen weekend vaak, de funshoppers, in vrolijke strandkleding vanwege het mooie weer. In een supermarkt ga je niet funshoppen, nee, het zijn andere winkels, vooral winkels met dingen die je niet per se nodig hebt. Dat is de fun van het funshoppen, naar iets kijken wat je echt niet nodig hebt. Er hoort ook een trage manier van bewegen bij, alsof er niets, maar dan ook absoluut niets moet. En uiteraard ook al funshoppend iets eten, ook langzaam, een broodje waarvan alles uitpuilt, met name rucola. 
Ik snap onze regering wel: als ze zeggen dat funshoppen met mondjesmaat mag, is het einde meteen zoek en zakt alles in.